Bisiklet

Bisikletten düştüğüm gün çok acı çektim.Kol bu boru mu?Çatır çatır kırıldı işte.Ama çektiğim acı kadar üzülmedim.O kol Sevgininki gibi alçıya alınacak ve benim alçıma O da imza atacaktı böylece.Alçı benimdi.Kol benimdi.Üzerimde izi olacaktı.10 yaşımın en güzel olayı olmalıydı.

Gıkım çıkmadı alçıya alınırken.Herkesin gözü bende.Herkes şaşkın.Bu çocuğun hiç mi sesi çıkmaz yani?Bu çocuk hiç de mi acı çekmez yani?Bu çocuk bıdı bıdı bıdı.

Eve geldiğimizde salondaki kırmızı kadife koltuğun üzerine adeta zamkla yapıştırdılar beni.Ya bir dışarı çıkayım.Yok, kolun kırık kızım,evladım,çocuğum.Hemen gelirim.Bu çocuk hasta olmayı da bilmiyor.Sahi bu çocuk ne biliyor?

Sonra ziyaretler falan hepsi ufak çaplı,geçerken uğradık kafası.Ya bana öyle geliyordu ya da gerçekten öyleydi.Benim tek beklediğim vardı.O gelecek ve ben alçılı kolumu burnuna sokup hadi imza atsana diye ağzmı ayıracağım.Bütün derdim,işim,gücüm bu olmuştu.Ama O gelecekti.Sevgilere gitmişti annesiyle.Bize de gelmelilerdi.

Günler geçti.Sevgi,Fırat,Can,Ayşe,Nur geldi ama O gelmedi.Alçımı çıkartmak istediler.Bir gün direnebildim.İkinci güne ben de lanet ettim.Ama kendime söz verdim.Asla konuşmayacak,yüzüne bile bakmayacaktım.

Öğrendim ki benim kolumu kırdığım gün mahalleden taşınmışlar.Apar topar.Haber bile vermeden.Zaten kiracılardı.Ama neden bu kadar çabuk olmuştu?Kalbim o kadar kırılmıştı ki hala üzerine alçı tutmaz.

Yarın

Bile bile yaptığım hatalar var benim.Seve isteye.Hatta sadistçe zevklerle.Sonra bin kat pişmanlıkları.Hata yapmaktan bu kadar korkarken hem de.E o zaman nedir bu yaman çelişki?Rahat bırak beni pis iç seslerim,kulaklarım tıkalı,kalbimin de ağzına sıçmış vaziyetteyim.

İnsanın en büyük meselesi,bana göre oldukça nacizane, farkında olmaktır.Yaparsın da neden yaptığının eşek gibi farkındasındır ya.Asıl o koyar insana.Çünkü o farkındalık o kadar gerçektir ki.Hele bir de değiştiremezsen holaley seyrelle cümbüşü.

Yalnız yaşayan 70 yaş üstü insanlar çoğuna direkt hüzün verir.Oysa deli kafaları rahat belki.Keyiflerine diyecek yok belki.Yaşlı oldukları için mi acırız?Oysa 30 yaşına kadar yalnız yaşayan insanların karizması vardır toplumda.Hay bu topluma.Hepimizin kendimize göre ama oldukça gereksiz yargıları da olmasa.Beynimizde küçük tanrılar yaratmaya bayılıyoruz.

Söz yarın ağlayacağım.Yapma artık.

Bit

Geçen gün elektrikler kesildi.Karanlıkta kalmak iyidir.İnsana aciziyetini hatırlatır.Karanlığa alışkın olmayanlara sıkıntı ama.Çamaşır makinesinin sıkmaması kadar ciddi bir sıkıntı.

Günde üç kere bana beni sevdiğini söylersen hiçbir şeyin önemi kalmaz.Böyle geliyor sana.Esasında hiçbir şeyin değeri kalmıyor.Zaten pek de inandırıcı değil.

Biz büyüdükçe keskinleşen,köşeleşen insanlardanız.Aksi 60 yaşından sonra mümkün herhalde.Günde 2 paket sigarayla göremezsin ama sen o günleri.En azından Marlboro içiyorsun.Aferin.Zenginin ömrü bile uzun mu yani fakirden?

Küçükken kendi kendime saçımdaki bitleri ayıklamaya bayılırdım.Mahallede hiç arkadaşım olmadı sırf bu yüzden.Bitler beni terk edince yüzüm düşmedi değil.Şimdi insan ayıklarken çok daha acımasızım.Bir farkla yüzüm düşmüyor artık.

Ben senin yaralarına merhem olamam sen de benim çürüklerime şifa.Biz ikimiz ancak bunları birbirimize söyleyip  yüzleşmemizi sağlarız.O da sırf birbirimizi daha fazla acıtalım diye.