Başımı uçurum güzelliğinde göğe çeviriyorum.Oradan baksam nasıl görünürdü acaba dünya,meraktan kuduruyorum.Oysa en başarısız deneyimim kıpkırmızı boyaları dökülmüş,çürük bir gondoldu.Lunapark sevinçleri barındırmadım içimde daha çok yere indiğimde dilimden ardı arkasına dökülen bildiğim tüm dualardı.Ama bu farklı olmalı diyorum kendime,bir zeplinle bir uçakla bir bilmemneyle havada kalmak değil kast ettiğim.Oraya konumlanmak merak ettiğim.Kuş olmak istemem mesela,göğe çıkmak orada durmak ve sadece izlemekle derdim benim.Kısacası kelimelerle oynamadan lafın sözün özü Tanrı'yı merak ediyorum ben.Anlayamayacağımı bile bile birdenbire merak işte.
Bitmedi daha var enteresan meraklarım.50lerde doğup 70lerde genç bir kız olmak isterdim mesela seçme şansım olsaydı şayet.Buram buram politika koklamak isterdim kampüs havasında.Siyah beyaz filmlere gitmek isterdim ya da uzun uzun tartışmalar,iç çekmeler,gelecek aya vizyona girecek filmi beklemenin heyecanını yaşamak isterdim.Modanın daha yaratıcı olduğu bir dönemde,mağazalardan değil bizzat annemin elinden çıkan kıyafetlerle donanmak isterdim.İlişkilerin daha az laçka daha az tüketici buna nazaran daha çok değerli bir dönemde bıyıklı,gerçekleşmesini deli gibi istediği inançları olan,özgürlük peşinde koşan,özgürlüğün varlığına inanan,adam gibi karşısındakinin fikirlerini de dinleyebilen,şiirlerinin rengi hep beyaz olan bir adama aşık olmak isterdim yaşasaydım eğer o dönemde.Türkan Şoray-Kadir İnanır filmleri içimi eritsin isterdim.
Beatles,Nirvana,Pink Floyd,Depeche Mode da dinlerken mest olmak ama en çok kendimi Bülent Ortaçgil'de,Nilüfer'de,Tanju Okan'da,Barış Manço'da,Alpay'da bulmak isterdim.Radyo tiyatroları her evde tutku olduğu gibi bizim evde de terk edilemeyen yegane tutku olsaydı keşke.Plaklar bir de,hepsi birbirinden şık alan şimdiye oranla kocaman gözüken müzik plakları.Daha kaliteli sesler çıkarabilen plaklar ama.
Ölümü merak ediyorum bir de herkes kadar değil herkesten daha çok.Gideceğim yeri değil gideceğim yerde bulabileceklerimi,arafta kalsam bile yanında olabileceğim insanları.Hala bir insan özlemi hala bir kaybetmişliğin sindirilememesi,yarım kalmışlık duygusu,eksik gelmesi nice tadın.
Bir de en çok sevdiğim insanların gözlerinden baktığımda gördüğüm dünyayı merak ediyorum.Benimkinden daha mı umutlu,daha mı güzel,daha mı dengeli diye.Göz araç ama belki de baktığımız yer içimizde en derinimizde kim bilir..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder